Στην περίπτωση να αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ τα ηνία της Ελλάδας
αναφέρεται άρθρο της βρετανικής εφημερίδας The Guardian με τίτλο «Η Αριστερά
της Ευρώπης βλέπει πως ο καπιταλισμός μπορεί να αντεπιτεθεί και να δαγκώσει»,
τονίζοντας ότι οι σοσιαλδημοκράτες θεωρούσαν λανθασμένα πως οι μεταρρυθμίσεις
γίνονται για καλό. Αυτό το μάθημα έγινε από τον ΣΥΡΙΖΑ».
«Για το μεγαλύτερο διάστημα του 20ού αιώνα η λέξη "μεταρρύθμιση" ήταν κοινά συνδεδεμένη με την εξασφάλιση της κρατικής προστασίας ενάντια στις χαοτικές επιδράσεις του ανταγωνισμού στην καπιταλιστική αγορά. Σήμερα, χρησιμοποιείται περισσότερο για να αναφέρει την αναίρεση αυτών των προστατευτικών μέτρων», αναφέρει ο αρθρογράφος Λίο Πάνιτς.
«Αυτό δεν είναι ένα ζήτημα οικειοποίησης του όρου από τους ευρωπαίους και τους διεθνείς δανειστές που τον χρησιμοποιούν σαν κώδικα για τις απαιτήσεις από την Ελλάδα για περαιτέρω περικοπές στο δημόσιο τομέα και τις υπηρεσίες. Είναι επίσης ο τρόπος που η λέξη έχει αρχίζει να χρησιμοποιείται ολοένα και περισσότερο από τα κόμματα της κεντροαριστεράς. Έτσι, ο νεοεκλεγείς αρχηγός του ιταλικού Δημοκρατικού Κόμματος, Ματέο Ρένζι έχει καλέσει την κυβέρνηση να προσηλωθεί περισσότερο στην εφαρμογή του πακέτου των οικονομικών μεταρρυθμίσεων», προσθέτει.
Στην Ελλάδα, επισημαίνει ο αρθρογράφος, «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το αριστερό κόμμα που είχε μεγάλη εκλογική επιτυχία κατά τη διάρκεια της ευρω-κρίσης, απορρίπτοντας τον τρόπο που έχει επαναπροσδιοριστεί η μεταρρύθμιση. Ενα κεντρικό σημείο του πολιτικού του προγράμματος, εξάλλου, είναι η κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, μέσω της ριζικής αλλαγής της λειτουργίας του... Πράγματι, αυτό που κάνει τις ευρωπαϊκές ελίτ να νιώθουν περισσότερο άβολα με την Ελλάδα που έχει αναλάβει και την προεδρία της ΕΕ για το επόμενο εξάμηνο, είναι μία νέα πολιτική κρίση που θα οδηγήσει σε γενικές εκλογές, με τον ΣΥΡΙΖΑ να κερδίζει και τον Αλέξη Τσίπρα να γίνεται πρωθυπουργός της χώρας».
«Αυτό που προκαλεί το ενδιαφέρον για το πολιτικό πρόγραμμα της ριζικής μεταρρύθμισης που πέρασε ο ΣΥΡΙΖΑ στο συνέδριό του τον περασμένο Ιούλιο με λίγα λόγια σημαίνει: η κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα καλεί για κάτι παραπάνω από ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα δημιουργημένο δημοκρατικά και συλλεκτικά. Καλεί για τη δημιουργία και την έκφραση όσο το δυνατό ευρύτερου, αντάρτικου και καταλυτικού πολιτικού κινήματος... Μόνο ένα τέτοιο κίνημα μπορεί να οδηγήσει μία κυβέρνηση της Αριστεράς και μόνο ένα τέτοιο κίνημα μπορεί να προστατεύσει την πορεία μίας τέτοιας κυβέρνησης», σημειώνει.
Υπογραμμίζει, ακόμη, ότι «οι αρχηγοί των κομμάτων δεν μπορούν παρά να γνωρίζουν ότι αν δεν αλλάξουν οι συσχετισμοί των δυνάμεων σε άλλες χώρες για να δώσει έδαφος σε μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόσει προοδευτικές μεταρρυθμίσεις, ο ελληνικός λαός θα υποφέρει ακόμη περισσότερο με το να μένει τιμωρημένος οικονομικά και απομονωμένος. Αυτός είναι χωρίς αμφιβολία και ο λόγος που, όταν ο Αλέξης Τσίπρας ορίστηκε τον προηγούμενο για την αντικατάσταση του Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο στην προεδρία της Κομισιόν, μίλησε για μία «ιστορική ευκαιρία» για ένα αριστερό εναλλακτικό «ευρωπαϊκό μοντέλο» σε σχέση με το παρόν καπιταλιστικό».
«Αυτό γυρνά σε μία συζήτηση που είχε ανοίξει έναν αιώνα πριν για τη μεταρρύθμιση εναντίον της επανάστασης, υπενθυμίζοντας τι συνέβη όταν η ελπίδα ότι μία επανάσταση στην περιφέρεια της Ευρωπης θα οδηγούσε σε επαναστάσεις ενάντια στις σκληρά καπιταλιστικές χώρες δεν ευωδόθηκε», συνεχίζει.
«Το ερώτημα για τον 21ο αιώνα δεν είναι η μεταρρύθμιση εναντίον της επανάστασης, αλλά τι είδους μεταρρυθμίσεις θα γίνουν και τι είδους λαϊκά κινήματα θα βρίσκονται από πίσω τους και αν θα είναι αρκετά επαναστατικά ώστε να αντέξουν τις πιέσεις του καπιταλισμού», καταλήγει ο αρθρογράφος.
«Για το μεγαλύτερο διάστημα του 20ού αιώνα η λέξη "μεταρρύθμιση" ήταν κοινά συνδεδεμένη με την εξασφάλιση της κρατικής προστασίας ενάντια στις χαοτικές επιδράσεις του ανταγωνισμού στην καπιταλιστική αγορά. Σήμερα, χρησιμοποιείται περισσότερο για να αναφέρει την αναίρεση αυτών των προστατευτικών μέτρων», αναφέρει ο αρθρογράφος Λίο Πάνιτς.
«Αυτό δεν είναι ένα ζήτημα οικειοποίησης του όρου από τους ευρωπαίους και τους διεθνείς δανειστές που τον χρησιμοποιούν σαν κώδικα για τις απαιτήσεις από την Ελλάδα για περαιτέρω περικοπές στο δημόσιο τομέα και τις υπηρεσίες. Είναι επίσης ο τρόπος που η λέξη έχει αρχίζει να χρησιμοποιείται ολοένα και περισσότερο από τα κόμματα της κεντροαριστεράς. Έτσι, ο νεοεκλεγείς αρχηγός του ιταλικού Δημοκρατικού Κόμματος, Ματέο Ρένζι έχει καλέσει την κυβέρνηση να προσηλωθεί περισσότερο στην εφαρμογή του πακέτου των οικονομικών μεταρρυθμίσεων», προσθέτει.
Στην Ελλάδα, επισημαίνει ο αρθρογράφος, «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το αριστερό κόμμα που είχε μεγάλη εκλογική επιτυχία κατά τη διάρκεια της ευρω-κρίσης, απορρίπτοντας τον τρόπο που έχει επαναπροσδιοριστεί η μεταρρύθμιση. Ενα κεντρικό σημείο του πολιτικού του προγράμματος, εξάλλου, είναι η κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, μέσω της ριζικής αλλαγής της λειτουργίας του... Πράγματι, αυτό που κάνει τις ευρωπαϊκές ελίτ να νιώθουν περισσότερο άβολα με την Ελλάδα που έχει αναλάβει και την προεδρία της ΕΕ για το επόμενο εξάμηνο, είναι μία νέα πολιτική κρίση που θα οδηγήσει σε γενικές εκλογές, με τον ΣΥΡΙΖΑ να κερδίζει και τον Αλέξη Τσίπρα να γίνεται πρωθυπουργός της χώρας».
«Αυτό που προκαλεί το ενδιαφέρον για το πολιτικό πρόγραμμα της ριζικής μεταρρύθμισης που πέρασε ο ΣΥΡΙΖΑ στο συνέδριό του τον περασμένο Ιούλιο με λίγα λόγια σημαίνει: η κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα καλεί για κάτι παραπάνω από ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα δημιουργημένο δημοκρατικά και συλλεκτικά. Καλεί για τη δημιουργία και την έκφραση όσο το δυνατό ευρύτερου, αντάρτικου και καταλυτικού πολιτικού κινήματος... Μόνο ένα τέτοιο κίνημα μπορεί να οδηγήσει μία κυβέρνηση της Αριστεράς και μόνο ένα τέτοιο κίνημα μπορεί να προστατεύσει την πορεία μίας τέτοιας κυβέρνησης», σημειώνει.
Υπογραμμίζει, ακόμη, ότι «οι αρχηγοί των κομμάτων δεν μπορούν παρά να γνωρίζουν ότι αν δεν αλλάξουν οι συσχετισμοί των δυνάμεων σε άλλες χώρες για να δώσει έδαφος σε μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόσει προοδευτικές μεταρρυθμίσεις, ο ελληνικός λαός θα υποφέρει ακόμη περισσότερο με το να μένει τιμωρημένος οικονομικά και απομονωμένος. Αυτός είναι χωρίς αμφιβολία και ο λόγος που, όταν ο Αλέξης Τσίπρας ορίστηκε τον προηγούμενο για την αντικατάσταση του Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο στην προεδρία της Κομισιόν, μίλησε για μία «ιστορική ευκαιρία» για ένα αριστερό εναλλακτικό «ευρωπαϊκό μοντέλο» σε σχέση με το παρόν καπιταλιστικό».
«Αυτό γυρνά σε μία συζήτηση που είχε ανοίξει έναν αιώνα πριν για τη μεταρρύθμιση εναντίον της επανάστασης, υπενθυμίζοντας τι συνέβη όταν η ελπίδα ότι μία επανάσταση στην περιφέρεια της Ευρωπης θα οδηγούσε σε επαναστάσεις ενάντια στις σκληρά καπιταλιστικές χώρες δεν ευωδόθηκε», συνεχίζει.
«Το ερώτημα για τον 21ο αιώνα δεν είναι η μεταρρύθμιση εναντίον της επανάστασης, αλλά τι είδους μεταρρυθμίσεις θα γίνουν και τι είδους λαϊκά κινήματα θα βρίσκονται από πίσω τους και αν θα είναι αρκετά επαναστατικά ώστε να αντέξουν τις πιέσεις του καπιταλισμού», καταλήγει ο αρθρογράφος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου